Aflevering 4: Things are about to get serious

Aflevering 4

Observatie

“Goeiemorgen Kamp Waes” was dag 4 niet van toepassing… Niemand heeft geslapen, eens aangekomen bij Stijn begon onze observatie oefening. Verdoken liggen op een grasberm en een weg observeren. Op de weg zouden allerlei dingen gebeuren en we moesten noteren wat er gebeurde. Ik had nog altijd niet deftig gegeten (enkele koekjes en wat water doorheen de nacht) en ook nu neem ik niet de tijd om te eten maar ga direct in positie liggen op een plek die volgens mij goed is. Ik zorg ook voor camouflage achteraan, neem mijn verrekijker en begin te observeren. Het is dan 6u ‘s morgens. Ik betrap me erop dat ik regelmatig indommel, ik probeer me wat te verleggen… Heel lastig. (mijn cam heeft dat duidelijk ook vastgelegd oeps) Ik draag normaal ook een bril met heeeeeel minieme sterkte. Vooral als ik moe ben komt die erg van pas. Op dit moment zijn mijn ogen erg moe en het lezen van nummerplaten op de wagens die voorbijkomen is bijna onbegonnen werk. Mijn rug begint ook lastig te doen van de hele tijd op mijn buik te liggen op een helling. Mijn been slaapt… Kortom ellende!

vechten tegen de slaap!

Ik heb al vrij veel kunnen noteren als Stijn langskomt. Alles ok? Ja ca va… Hij geeft me een dubbele boterham met kaas en hesp, niet verder vertellen eh ;-) Ik had nooit kunnen denken dat ik, freak in voeding, slaap en training, zo dankbaar zou zijn dat ik een witte boterham met kaas en hesp zou krijgen. Het gaf me energie en weer wat meer focus! Mijn zak met eten lag een 15m verderop, en ik kon mijn post niet verlaten, dus ik was Stijn erg dankbaar.

Uren gaan voorbij, vermoeidheid en honger speelt op je verbeelding. Ik begin te hallucineren. Ik zie tanks rijden en een heel leger marcheren. Daarna 4 mannen die aan het discussiëren zijn en die hebben paarden bij. Om nog maar te zwijgen over een mega tentenkamp vlak naast mij opgezet. Allemaal verbeelding, maar echt in mijn ogen. Ik was blijkbaar niet alleen en het is erg normaal dat je dingen ziet die er niet zijn. Je geest begint eigen verhaaltjes te maken. Nog nooit eerder meegemaakt.

Om 12u worden we van onze plek gehaald (6u lang stilliggen) en worden we samengeroepen. Pas dan krijgen we het nieuws van Lotte en Maarten. Meteen volgt een test. 10 vragen. Welke nummerplaat had de Jeep die om 9u voorbijreed, er liepen om half 10 2 mensen voorbij, de ene had een aktetas bij, welke kleur had die? En zo ging het maar door… Heel moeilijk! Blijkbaar haal ik een erbarmelijke 3/10.

Na de test mogen we iets eten van ons rantsoen en moeten we wachten…

Schietoefening en formaties

We worden in de unimog gezet en we rijden een klein stukje verder naar een open grasveld. Verdroogd gras, kei hard en pijnlijk voor de knieën (we hadden GEEN knielappen, de SFers die we nog spraken konden dat niet begrijpen… Ik heb een knie operatie gehad in 2018, mijn knieën deden echt pijn van constant op te zitten met dat dunne broekje).

Schietoefening! YES! Dat kan ik wel een beetje (ben absoluut geen topschutter, maar ik ben toch al enkele jaren lid van K.S.V. en ik ga ook af en toe kleiduifschieten in Noorderwijk bij Tir Der Kempen. We schieten op roos met een soort van lasergun. Er wordt dan perfect geregistreerd wat je beweging is net vóór en net na je schot. Hoe makkelijk kan je focus houden en hoe “vast” is je hand?

Girls with guns <3

Rechts mijn “focus” en schot. Mooi gegroepeerd.

Leuk om te horen van Stijn dat ik de beste schutter ben van de groep :-)

Veel tijd om na te denken krijgen we niet. We mogen werken met Olly aan onze formaties. Slopende uren in volle zon in volle uitrusting. En Olly lacht er niet mee, hij drillt ons, verwacht veel van ons… Ik had het meeste schrik om mijn voeten om te slaan. De grond was erg oneffen en met dat extra ballast op onze rug, moordend!

Afzien!

Na een lange dag (zo dachten we) mochten we opnieuw in de unimog opweg naar huis… Altans, dat werd ons wijsgemaakt.

Devil run

DE Devilrun, ook weer een erg gekende test. Een lange loopproef, in team, waar allerlei voorwerpen moeten worden meegenomen. De teamgeest wordt hier 200% getest.

Ik zeg: “mannen, wie goed kan lopen achteraan blijven en dingen meenemen, de mindere lopers vooraan met lichtere dingen.” In mijn hoofd had ik deze proef al een aantal keer gedaan en ik voelde me confindent om eraan te beginnen, ondanks de vermoeidheid!

Een lange lijdensweg begint…

Afzien tijdens de devilrun

we hadden nog beter kunnen functioneren als team…

jerrycans, stenen, wielen, een tafel… je kan het zo gek niet bedenken, het werd op onze weg gedropt en wij moesten het meepakken. Door de beek, door een sloot, ijskoud water… Na enige tijd komen we terug aan de weg, aan een unimog en ik denk, we zijn er! We kregen een belachelijke 2’ om alles in de camion te laden, omdat dit mislukte mochten we toch niet stoppen en moesten we nog maar eens verder. Als straf moeten we squatten, pompen, planken … (laat maar komen, haha ik daag zelf even Olly uit met het tempo van de squats :-p) Maar dan breekt de hel los.

Opnieuw moeten we starten… Een enorm slopende 5km tot aan ons kamp. Daar krijgen we water. Het lijkt gedaan tot Stijn zegt OK LET’S GO! OPNIEUW moeten we vertrekken, nog enkele extra kms. Iedereen is doodop. Maar NIEMAND breekt, niemand geeft op…

Exit Ouzy

Ouzy vergeet zijn wapen 2x, dan zijn schop, dan nog een waterfles… Maar hij is erg sterk bij de Devilrun. Toch nemen Fly en Stijn de beslissing om hem naar huis te sturen. Een klap voor de groep, Ouzy was een sympathieke kerel! We beseffen nog maar eens dat het elke moment gedaan kan zijn.

Op naar de tactische fase met ons 7:

Joni, David, Xander, Zeger, Mathieu, Aaron en ikzelf

SLAAPTOTAAL EINDE DAG 4: 6u (laat ons zeggen dat ik een paar keer ben ingedommeld, dus we ronden af op 6u)