Aflevering 7: De Bunker
Aflevering 7
Gisteren nacht was het weer erg laat. Om half 4 a 4 uur eindelijk in slaap gevallen.
Dag 7 start weer om 6u in de ochtend. De missie vandaag werd geleid door Xander, met Zeger als adjunct. Xander deed het heel erg goed. Onze planning ging al een heel stuk vlotter dan de afgelopen dagen. We kregen meer en meer routine! Ik moet zeggen dat ik voor deze dag Xander nog niet echt goed had leren kennen… Grijze muis… Klopt misschien toch een beetje dan :-). Echter na deze missie en onze hel in de bunker, heb ik bij het invullen van het peerrapport, op de vraag “met wie wil je naar de oorlog?” - Xander geantwoord…
Tijdens onze voorbereiding krijgen we te horen dat we moeten rijden met een bestelwagen. Om zogezegd ongezien dichter bij onze target te komen. Eens aangekomen op onze drop off begint weer een lange tocht richting LUP. (het was toen een uur of 12 ‘s middags). Xander en ik zouden op LUP blijven, de teams worden uitgestuurd en gaan met 4 in de OP. Om tot op onze LUP te komen moeten we een hele open vlakte over, geen simpele opdracht, maar we geraken toch ongezien tot aan de bosrand. Daar zetten Xander en ik het kamp op en bewaren we alle rugzakken.
En dan gaat het plots weer heel snel, de teams moeten zich terugtrekken en wij moeten zo snel mogelijk zonder rugzak naar RV (rendez vous point). Daar is het dan weer wachten tot iedereen ter plaatse is. Zo snel we kunnen eerst terug naar de rugzakken, die ophalen en dan zo snel mogelijk naar onze pick up point. Die tocht is moordend… Het moet vooruitgaan! De zon brandt…
Op de pick up point wachten we verdoken tot onze bestelwagen er weer is. Eens die er is snel alle rugzakken erin en wij springen ook achteraan in de bestelwagen.
Zonder het zelf eigenlijk te beseffen zitten we in de bestelwagen op elkaar gepakt! We zijn super opgelucht dat we ontsnapt zijn en niet opgepakt. Ik weet ook nog heel goed dat ik zei, mannekes we zijn nog NIET op Basecamp eh! FOCUS houden!! (het is dan 18u)
(Wat dus wil zeggen dat we weeral 12u lang in de weer zijn geweest ALVORENS we opgepakt worden door de gijzelnemers - door alle acties van de missie ook weer TE weinig gegeten en gedronken…)
En dan wordt onze wagen klemgereden… De deur wordt opengetrokken en we zitten in de val. We zitten letterlijk op een hoopje in de bestelwagen, alle rugzakken rond en op ons, onze wapens, onze uitrusting… Niemand kan voor of achteruit. Shit…
Meteen worden we geboeid door 3 gemaskerde mannen, en krijgen we een zwarte kap over ons hoofd. We worden opnieuw in de bestelwagen geduwd. Zeger probeert weg te lopen maar krijgt daarom meteen 2 kappen en kan bijna niet ademen. Ik lig op mijn zij, handen vast en de wagen vertrekt heel brut en rijdt met ons naar de bunker. Omdat het een heel wilde rit is vlieg ik regelmatig met mijn hoofd tegen de achterdeur van de wagen. Ik hoor Zeger zeggen, ik krijg geen adem! Het enige antwoord van de gijzelnemers is SHUT UP!
De bestelwagen stopt en we worden 1 voor 1 uit de wagen gesleurd. Op dat moment weet je, fuck dit is foute boel! We worden op de grond gezet naast elkaar (althans zo voelt het) benen gestrekt vooruit, handen op de knieën. We krijgen een hoofdtelefoon op.
Na enige tijd (geen idee hoe lang) worden we 1 voor 1 rechtgetrokken en naar een andere plek geduwd. Ik sta in een soort bunker… 2 mannen dwingen me op mijn knieen te gaan zitten. De kap wordt van mijn hoofd getrokken… Ik moet al mijn kleren uittrekken. Schoenen, broek, trui… Ik sta in mijn onderbroek en t shirt op mijn blote voeten. “vooruit uw t-shirt” … ik trek mijn tshirt uit… maar heb niets onderaan… Gelukkig mag ik mijn shirt terug aantrekken. Eén van de mannen geeft me een oranje overal. “aantrekken!!” Ik weiger… Geen idee waarom… Maar het idee van -de oranje overal- brrrr … Omdat ik blijf weigeren moet ik op mijn blote voeten in mijn onderbroek terug naar de andere bunker. Ijskoud op blote voeten door het bos (zo voelt het toch aan mijn voeten, want ik zie niks). Ik word terug in dezelfde stresspositie gezet, deze keer gewoon op het beton… IJSKOUD. Geen hoofdtelefoon meer, in de ruimte een constant zoemend geluid (alsof er iemand non stop bomen omzaagt, of een brander die continu aan het blazen is). Op mijn onderbroek staat cookiemonster… Bijna onmiddellijk wordt er grove taal gebruikt en word ik verbaal vernederd.
Josphine Van Hemelen
Na enige tijd (zoals ik al zei, we hebben alles behalve tijdsbesef), word ik opnieuw meegenomen. Ik krijg nog 1 kans om toch de overal aan te trekken… Deze keer gehoorzaam ik wel. We krijgen ook zware zwarte grote schoenen aan en onze handen en voeten zijn vastgeketend. De handboeien snijden in mijn polsen. Ondertussen een spervuur van vragen “wat is je naam? wie zijn jullie?” Ik verzin een naam… Josphine Van Hemelen. “wie zijn jullie?” Fuck, onze coverstory… En dan dat boekje… Absoluut mijn fout. Dat boekje had ik in mijn rugzak om alle info te noteren die we in LUP kregen.
Het gaat er hard aan toe. Bijna onmiddellijk krijgen we ijskoud water over ons heen. Het was op die moment rond het vriespunt in Elsenborn. Om de beurt worden we apart genomen, verbaal vernederd, in het gezicht geslagen, in een wurggreep genomen, … Ze proberen ons vanalles te ontfutselen. Onze missie was uiteraard uiterst geheim met als hoofddoel Asterix op te pakken. Maar dit mochten we niet vertellen natuurlijk. Als we samen zijn in de kooi moeten we in stressposities staan en zitten (squat houding, rondstappen, benen opheffen, kap op kap af…) Het ergste was absoluut op onze knieën zitten (ik heb een knie operatie gehad vorig jaar), ze kruisten onze benen en gingen dan op onze achilles staan.
En dan… David… Die wilde absoluut niks lossen… Hij zei steeds: “daar kan ik niet op antwoorden”… Zelfs toen een pistool tegen mijn hoofd werd gezet. Zullen we “de kleurboek van de groep” anders een kogel door de kop schieten? David: “daar kan ik geen antwoord op geven”. Slik :-) (ik zie je nog altijd graag hoor David ;-)).
De testen gaan verder en we worden meer en meer getriggerd… Emmers koud water… Op de duur kon ik niet meer stoppen met beven. Er waren ook momenten dat ze ons alleen lieten in de kooi. Niemand durfde zijn kap afzetten. Tot op een gegeven moment David ziet dat we alleen zijn, hij wil rechtstaan en het op een lopen zetten. Geen seconde later heeft iemand dat door en krijgen we nog maar eens een emmer over ons heen. Waarop we heel mooi “Dank u David” moeten zeggen.
Hiermee kan ik ze nog wel een beetje pesten :-) Het duurde net iets TE lang voor iemand mijn leed wilde overnemen hahaha
Er wordt ons gevraagd een propaganda filmpje op te nemen. Wij weigeren. Niemand wilt iets zeggen. Weer worden we 1 voor 1 weggehaald. Deze keer proberen ze ons tegen elkaar uit te spelen. “Als je deze verklaring tekent, dan krijg je droge kleren en krijg je iets te eten. Aaron, hij tekende al!” … Ik geloof er niks van en weiger weer mee te werken. Dit komt me opnieuw een paar keer duur te staan.
Eén van de laatste keren dat ik word weggenomen uit de groep voor individuele ondervraging, valt David flauw… Op dat moment komt het besef fuck wat is dit eigenlijk allemaal? Hoe ver gaan ze nog gaan?
Er zijn momenten dat we met ons 6 dicht bij elkaar kruipen, gewoon het gevoel, ik ben hier niet alleen en ik sta er niet alleen voor gaf mij en de jongens ook het gevoel we geven niet op… Hoe lang dit ook zal doorgaan, we gaan door. Dicht bij mekaar, lichaamswarmte… Sorry schat, met 5 mannen lepeltje lepeltje gelegen haha.
Uiteindelijk duurt de foltering 12u lang. Je kon door de kap zien dat er een soort van kunstmatig licht was in de bunker om ons absoluut alle tijdsbesef te ontnemen. Er waren constant heel vervelende achtergrond geluiden, of ze sloegen met kettingen tegen onze kooi… Een poging doen om uit te leggen hoe zwaar het is om lange periodes op het beton te zitten benen gestrekt voor je, handen op je knieen… Dat is echt onmogelijk… Hetgeen op TV te zien is, is geen 25% van hoe het voor ons voelde. Als het té hard lijkt op beeld, dan kan ik vertellen dat het absoluut nog veel erger was… Ze kunnen niet alles tonen…
Pas in de ochtend (het is dan 5u ‘s morgens) worden we door de SF bevrijd. Plots horen we een luide knal, de deur wordt opgeblazen en een hond begint hevig te blaffen. Eén voor één worden we, nog steeds geboeid, hoofd naar beneden uit de kooi gehaald… Nog steeds weten we niet wat er gebeurt! En dan staan we daar, mijn kap wordt van mijn hoofd gehaald en ik kijk voor me… daar staat Tom en Stijn en de vijand die ons gevangen nam. Iedereen barst in tranen uit… Ook Tom heeft het moeilijk. De beul geeft me een knuffel, straf gedaan mieke! Wat een straffe madam ben jij! De boys en ik geven mekaar een knuffel… Fuck wat was dit?!
De grootste beul geeft me een knuffel… Straf gedaan mieke! Straffe madam gij!
Ongelooflijk wat we deze nacht hebben meegemaakt… Ik kan het hier proberen neer te pennen, nog kan dit niet beschrijven hoe het voelde om 12u lang gevangen genomen te zijn. De stresspositie, zijn absoluut pijnlijk (bv 2u lang zitten met je benen gestrekt voor je en je handen op je knieën of gewoon op je knieën op het beton zitten…) Ik kan wel zeggen dat Xander, Zeger, David, Joni en Aaron een heel speciale plek hebben in mijn hart… Die gasten zijn absoluut de rede dat ik die nacht heb volgehouden, we stonden er samen voor, we hebben het samen afgemaakt! En, wij wisten niet hoe lang dit zou duren… Je weet inderdaad dat ze je niet gaan doden, maar het werd toch fysiek en mentaal stevig.
We rijden in de wagen van Tom terug naar Basecamp… Zelfs Tom is niet goed van wat er deze nacht gebeurd is. We krijgen een douche en iets te eten.
Fly en Stijn complimenteren ons… Straf wat we gedaan hebben!
Eens terug op basecamp moeten we opnieuw een peerrapport invullen. Ik volg weer mijn gevoel…
We kruipen in ons bed… Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen… Ik hoor Zeger tegen Xander zeggen, man die Debbie is toch niet normaal?? Dat is wel een vrouw eh! Die doet wel nog steeds gewoon met ons mee eh! Hoe zot is dat? Deze nacht was niet normaal!
Ik glimlach en val in slaap…
Het is dan zondagochtend 9u…
SLAAPTOTAAL EINDE DAG 7: 19u