Aflevering 2: Part 1: De nachtdropping en de race met de brancard

Aflevering 2

Met een knal worden we om 23u uit ons bed gehaald, na welgeteld 1 uur slapen…

Slapen… Hoe moe we ook waren, de indrukken, de stress… ik kon de slaap niet vatten… (enkele snurkers onder ons wel haha)

We kregen 10’ om met rugzak en al ons materiaal buiten klaar te staan… Ik poetste snel mijn tanden (met een flesje water dat ik nog ergens vond LOL), sprong in mijn kleren en stapte naar buiten. Er stond een bus klaar… Dus we gingen niet in Heverlee blijven, dat was zeker.

De poids moral… De wat? Yep, poids moral…moreel gewicht zo vrij vertaald… Daar begon Fly mee. 1 punt niet gevonden? OK, dan neem je extra stenen mee in je zak. Ondergaan, aanvaarden en gewoon doen. Een erg groot verschil tussen SF en het militaire regime. Er wordt niet gebruld, geroepen als je iets niet helemaal doet hoe het moet. In stilte worden er poids moral uitgedeeld, aanvaarden en go!

We moesten wel een eindje rijden. Eens aangekomen mochten de eerste 5 de bus af, stapten in een legerjeep en reden weg. Ik had de 6e tijd bij de Bergham run, dus ik mocht als eerste van de 2e jeep… een kaart werd in onze handen geduwd. Ik zag meteen Robertville (heeee hier fietste ik vroeger wel eens)

Schaal van de kaart: 1:50000. (Nota: de kaart was van de jaren 90’, dus erg “actueel” haha).

We waren gedropt in de buurt van Signal de Botrange.

Eens van de Jeep, wist ik dat we op het hoogste punt van België waren, de Botrange (oranje cirkel), ik wist ongeveer 500m a 1km hebben we gereden in de Jeep en ik wist in welke richting (mijn dropoff: rode cirkel). Na ongeveer 10’ in de donker met een mini lampje had ik mijn locatie te pakken. Op dat moment kwam Fly net met de auto voorbijgereden. “weet je waar je bent?” - “ja ik denk hier” - “yes, alleee go”… dat was het dan… rugzak 20kg, beetje water en eten erin, onze opdracht 12km afleggen en voor 6u ‘s morgens op onze eindbestemming zijn (Elsenborn: groene cirkel).

NIET aan jezelf twijfelen…

Heftig… pik PIK donker, een klein lampje, midden in het bos… Kon mezelf daar wel vrij snel overzetten… Maar het was koud en vochtig, stijgen, dalen.. je ziet GEEN LAP haha. Fly had gezegd, gebruik je lampje zo weinig mogelijk en LEER kijken in de duisternis. Dat was geen optie voor mij, ik moest te vaak teruggrijpen naar mijn kaart waardoor mijn ogen nooit konden wennen aan de donkere nacht. Om een lange nacht kort te beschrijven. Ik heb serieus wat kms afgelegd. Het moeilijke was, je mocht geen hoofdwegen gebruiken, enkel onverharde en bospaden. (achteraf gezien, waren er bepaalde wegen die ik wel had mogen nemen, maar ik durfde niet… Fly en de mannen reden rond en ik wilde echt niet worden betrapt op een hoofdweg. (want ik had zo een voorgevoel dat we hier niet mee weg gingen komen, en ik had gelijk, Lotte en Matthieu kregen een niet mis te verstane straf) Dus ik bleef in het bos) Ik vond 1 punt, wist waar het volgende was, maar ik dacht dat de tijd me ontbrak om nog verder naar het Zuiden te gaan. Ik heb in het begin te vaak getwijfeld, teruggelopen, weer op de kaart gekeken… uren gingen voorbij. Met een groen lampje zie je geen kleuren op de kaart, dus elk lijntje kan een hoogtelijn, een weg, een bospad, een rivier… zijn… Hieraan heb ik me serieus mispakt.

Had ik in het begin niet zo aan mezelf getwijfeld en geen 2x terug naar start gegaan, dan had ik misschien iets meer tijd gehad en meer punten kunnen oppikken. Vijgen na Pasen zeggen ze bij ons :-)

Heel de nacht niets gegeten of gedronken… Ik heb mijn rugzak geen moment afgedaan… Altijd maar blijven stappen met de kaart in mijn hand.

Aangekomen in het kamp

Omstreeks 6u, haal ik mijn verzegelde telefoon boven en bel ik naar het nummer, erg teleurgesteld in mezelf. “Kom me maar halen”. Straffe was, ik wist perfect waar ik was hoor… Omdat ik al hoorde aan de telefoon dat er meerdere survivors moesten worden gezocht ben ik nog een stukje verder gewandeld. In beweging blijven was het beste om geen kou te krijgen. Aan de kerk van Robertville (vroeger vele fietskilometers afgelegd hier in de buurt) heb ik me uiteindelijk neergezet rond half 8. Mooi daar! Ik ben wel kapot, ik heb geen idee hoeveel kms ik gewandeld heb, maar absoluut meer dan 10.

Ik word opgepikt door Fly en er overvalt me toch een gevoel van opluchting… Ik was niet alleen… In het busje zaten een al even verslagen Lotte en Aaron. Onze navigatiekunsten… mmm laten te wensen over volgens Fly. (en gelijk heeft hij)

Na enkele minuten slapen (om 8u10 erin, om half 9 moesten we buitenstaan), begint een lange dag met theorielessen en examens.

Lopen met de brancard

We kregen een hele theorieles over de webbing, het leven ten velde, hoe eten maken en hoe omgaan met ongevallen, iemand wordt in het been geschoten, een slagader geraakt, wat doe je? Hoe gebruik je een tourniquet?

In de praktijk

2 teams, 2 draagberries, 1 gewonde.

Opdracht: zo snel mogelijk een parcours afleggen. Geen zever, het winnersinstinct kwam absoluut naar boven. Mijn team bestaat uit: Xander (op de brancard), Joni, Maarten en David. Wij doen er net iets langer over om onze draagberrie open te klikken en zijn dus als tweede weg. We hangen echt heel de race VLAK naast of achter elkaar. Er was GEEN room for error haha. Op het moment dat het bergop ging hebben we onze slag geslagen, we steken team 2 voorbij en kijken nooit meer achterom. Wat een TEAMWORK! WAW! Heerlijk!

Ik trek mijn bottinnen uit… Mijn volledige hiel ligt open en mijn tweede teen ziet er niet goed uit. Gelukkig verzorgt SF Sproet ons meteen.

Lekkere bleinen :-)

Part 2… De milling… woensdag online!

Overleven en vechten tegen Griet Eeckhout.