Aflevering 3: Sprong meer Gileppe - Camouflage - De JACHT

Aflevering 3

Durftest aan het meer van Gileppe

Voor dag en dauw maakt Fly ons weeral wakker. Ik vermoed dat we die nacht toch een uurtje of 4 hebben gekregen. Geen tijd om na te denken want meteen volgt de line up.

Xander mag zijn zware slaapzak vol stenen meepakken en Lotte en Matthieu krijgen een deur mee in de kleuren van de wegen waarop ze liepen. We kregen 10’ voor de line up… Lotte was echt aan het kloten met haar deur. Ik probeer haar even te helpen, maar ik had schrik om te laat te zijn voor de line up. Ik ging naar Stijn, om te zeggen dat Lotte het niet klaar kreeg en dat ze waarschijnlijk te laat zou zijn. Hij haalde zijn schouders op. Achteraf kregen we dan een - als jullie allemaal Lotte hadden geholpen, had ze ook op tijd geweest - waarschuwing… Damn, ik had toch mijn eerste gevoel moeten volgen… Sorry Lotte!

We gaan onze jeep in volledig gepakt en gezakt! Eens aangekomen in een bos, beginnen we te lopen (yep met rugzak en bottinnen). Het gaat vlot. Ik liep mee vooraan, maar we proberen het tempo van Stijn een beetje te temperen. Achteraan zit Xander immers te sterven… Ook nu weer die twijfel, euh is dit individueel? Moeten we de groep samenhouden? Stijn roept, individueel! Maar toch willen we niemand achterlaten. Xander houdt goed stand! Het parcours gaat bergop en bergaf! Ondanks de vermoeidheid is er dat stemmetje YES I like this!! Enkel bergaf lopen zal nooit mijn sterkste punt worden haha… Dit is leuk!!

We komen aan de oever van een meer… Ook hier ken ik het goed, meermaals was hier het BK halve afstand triatlon. Ik heb hier al vaker straffe watertjes doorzwommen.

Het eerste stukje moeten we een rivercrossing doen. We krijgen 2 plastieken flessen die een beetje onze rugzak mee moeten doen drijven. Gelukkig is het water best wel ok! De ochtenden waren erg koud, maar dat maakte dat het water warm aanvoelde.

Dit was een tocht van 10km…

Durftest Gileppe

Ik loop met Stijn over de brug. Ben je bang? Heb je stress? Vraag hij. Ik voel alleen adrenaline. De volgorde van springen hadden we op voorhand bepaald, natuurlijk, werd die helemaal weer door mekaar gehaald om het verrassingseffect te vergroten. Ik stap over de rand en naar beneden op het mini laddertje tot op 6 meter van het water. Dat is echt spannend, blote voeten, heel gladde smalle stokjes. Ik kom aan het platform en daar staan Olly. Het gemaakte platform gaat heen en weer. We moesten springen, perfect in het water komen. Mislukte dit, dan mocht je opnieuw (net zo vaak tot het perfect was). Ik ga met mijn teentjes op de rand staan en Olly zegt als je klaar bent ga je maar, je hebt 1’. Ik strek mijn armen boven me, maak een plank en laat me kaarsrecht achterover vallen. ZALIG gevoel! Ik kom mooi recht in het water. Tom en Fly zitten op een boot en ik zwem er naartoe. Perfecte sprong :-)

Dit is het gezicht van iemand die geen seconde twijfelt om te springen!

;-) zeg dat nog eens Fly? De perfectie? :-)

Camouflage oefeningen

We krijgen nog lessen over camouflage, sluipoefeningen, … Dat was echt mega interessant. Er lag een sniper verstopt en wij mochten observeren en zoeken. Ongelooflijk, we vinden hem niet, maar als hij dan tevoorschijn komt dan denk je echt HOE kan dat! Dan is het aan ons, in 2 teams, 1 team moet zich verstoppen een ander team moet ons proberen te vinden. Het team dat ons zoekt steekt regelmatig voorwerpen naar boven die wij dan moeten gezien hebben. Dus je moet je verstoppen maar ook nog heel goed zicht hebben op de omgeving. Moeilijk!

camouflage oefeningen

Ik maak een foutje… Ik leg mijn bag met water en eten achter me en begin te zoeken en observeren. Na enkele minuten draai ik me om en mijn zakje is weg. SHIT… 1 onoplettendheid… Ik ga naar Stijn en vraag naar mijn bag. De vraag die komt: hoe komt dat denk je? Dat je bag weg is? Tja… ik heb die achter me laten liggen… Als Stijn dan zegt: wat gaan we daaraan doen? Ik repliceer: dat ga jij mij vertellen…

Ik krijg 4 mortieren die ik mee mag pakken in mijn bags. Ik kreeg ze er amper in, en dan kwam de sluipoefening. De ondergrond was pittig, hard gedroogd en met fijne takjes die ervoor zorgen dat we vol schrammen staan. Ik lig achterop omdat ik iets later kon vertrekken door mijn straf. Maar ik bijt door tot de finish. David en Ouzy zien harder af dan ik, denk ik dan maar :-)

Fouten werden afgestraft…

Run for your life

In de bossen van Butgenbach/Elsenborn

We worden op een jeep gezet. Rijden richting de bossen. We krijgen enkele minuten om ons volledig te camoufleren en we krijgen enkele minuten om ons zo goed mogen te verstoppen in een klein bos. Ik maak er meteen mijn werk van en met succes! Ik word niet gevonden door Fly en de mannen.

Dan begint de echte oefening. Ondertussen wordt het al donker. We krijgen opnieuw een kaart en moeten punten zoeken. Weer 4 (groene bolletjes op de kaart) in totaal. Fly zegt, vertrek maar en succes. De rode lijn op de kaart, daar begint het vijandig gebied. Dit wil zeggen, word je gepakt, dan zal je het geweten hebben. In volledige uitrusting vertrek ik in de bossen (GEEN gewone wegen hier, enkel onverharde bospaden).

De nacht valt over Bütchenbach…

Het eerste uur probeer ik me in de dichte begroeiing te verplaatsen. Onbegonnen werk met rugzak, webbing, wapens… Het bos vol varens, bodembedekking, takken… lichtje aandoen is uit den boze want we mogen niet gevonden worden. (zwarte cirkel op de kaart) Ik zet me achter een boom op de grond, pak mijn zeiltje ga voorovergebogen zitten en probeer te kijken waar ik ben. Ik hoor vlak bij me een jeep passeren. Adem inhouden. Ik denk dat ik weet waar ik ben. Maar dan hoor ik echt vlak bij mij iemand lopen, met een klein lichtje… (we wisten dat ze nachtkijkers hadden) Ik blijf zo stil ik kan zitten. Ze zien me niet… Ik begin te wandelen, maar omdat ik elk bospadje wil vermijden en geen steek voor mijn ogen zie ben ik vrij snel mijn weg kwijt. Ik zit tot aan mijn heupen in de dichte begroeiing en geraak niet meer voor of achteruit.

Ik laat me vallen. OK, even reset. Komaan!! Zelfde weg terug, iets meer de paden volgen en opletten. Ondertussen is er zeker een uur misschien meer voorbij. Ik probeer recht te kruipen, kijk nog 1x op mijn kaart en wandel terug, deze keer iets meer langs de bospaden met als plan ALS ik iemand zie, duik ik onmiddellijk in de beek.

Ik kom op een punt waar ik zeker weet dat mijn tweede punt moet liggen. Mijn hart klopt in mijn keel want ik WIL dat punt vinden dan weet ik 100% dat ik goed bezig ben. Het is een vrij groot kruispunt van onverharde wegen. Ik loop naar de hoeken, probeer te schijnen met mijn lampje (in principe was er rond onze punten een '“safety zone” daar mochten ze ons niet pakken). Ik doe het kruispunt zeker 2,3 keer… NIETS… HOE KAN DAT NU?? Ik ben echt zeker… Net op het moment dat ik nog eens oversteek komt er een auto aan, ik duik nog plat op mijn buik, maar dat had geen effect. Ik word tegen de grond geduwd, mijn benen over mekaar en ik voel mijn hielen in mijn rug mijn gezicht plat op de grond. Mijn armen worden ook achter op mijn rug geklemd. "wie ben je? wat doe je hier????” eeuuuh aan het wandelen, een oriëntatiespel met de collega’s, zeg ik… Met een geweer??? Ik word hard aangepakt. Ik voel ijskoud water in mijn nek en over mijn hoofd… Mijn rugzak wordt volledig uitgeladen… Na een 10 tal minuten laten ze me liggen en rijden weg. FUCK… De schrik van mijn leven… (Rode cirkel op de kaart)

Ik pak alles bij mekaar en begin te lopen, punt niet meegepakt (blijkbaar had Ouzy dat mee, dus ik zat wel juist!). Ik loop in de richting die ik denk dat correct is, daar moeten de volgende punten gaan liggen. Nog 2x komt er een jeep voorbij, maar ik kan telkens ontsnappen. Ik heb de hele nacht nog niks gegeten of gedronken. Toen ze mijn rugzak hebben uitgeladen, hebben ze alle nuttige dingen onderaan gestoken, dus ik kon zelfs niet meer aan mijn waterfles.

De uren gaan voorbij (denk ik…)

Ik kijk angstig om me heen en plots zie ik in de verte 2 lampjes… Automatisch duik ik weg en plots hoor ik stemmen… Xander en Joni! Heel blij om die 2 gasten te zien… Opluchting! Waar zijn we?? Ik zeg waar ik denk dat we zijn, maar zij dachten dat we ergens anders waren… Na een kort gesprekje splitsen we weer. Ik zet me neer… Ga ik mijn eigen gedacht doen? Ik beslis om mijn zak uit te laden en toch wat eten te zoeken. Ik begin opnieuw te stappen en volg mijn eerste idee en zet mijn tocht verder. (oranje cirkel op de kaart)

Mijn derde punt, MOET hier liggen… Het was echt moeilijk om zonder licht een lintje te vinden. 2x loop ik er voorbij, en dan denk ik het MOET hier zijn, loop nog eens terug en ja hoor! YES! Ik zat juist!!!

Ondertussen was het 10 voor 5. Om 5 uur moesten we aan de brug zijn voor het vierde punt, wat een checkpoint was waar Fly zou staan. Op mijn kaart was dit nog 1,5km gelukkig bergaf. Ik begin te lopen, mijn hart springt uit mijn lijf! Ik ben echt zo gelukkig als ik Fly zie staan… Hij glimlacht, goed gedaan Debbie! Op dat moment denk ik aan niks anders, ik denk YES! Oriënteren is absoluut een zwakte van mij, maar ik bewijs me deze nacht wel! Dat gevoel van opluchting… Niet te beschrijven… (groen vinkje op de kaart)

Het is nog niet gedaan. Ik moet nog 1km wandelen tot bij Stijn, waar onze observatieoefening zal beginnen. (Ik ben dus om half 6 bij Stijn) Dit zou het begin worden van een heftige dag…

SLAAPTOTAAL DE OCHTEND DAG 4: 5u10