Missie: Mont Blanc in één dag 🏔 4810m
De Voorbereiding
Al bij onze eerste BBQ na de opnames van kamp Waes had David ons verteld over zijn ervaringen op het dak van Europa, DE MONT BLANC 4810m. Al meerdere keren deed hij de klim in 1 dag en om dat samen te doen met de 5 survivors werd toen eigenlijk al gepland. Initieel was het een idee om dit met ons 5 te doen en de vraag te stellen aan Fly en alle SFers die we bij Kamp Waes hadden leren kennen. Uiteindelijk waren het Fly en Tjoek die ons avontuur voor geen geld wilden missen 😊
Heel de Corona toestand zorgde wel voor twijfel of we al dan niet konden gaan. Dit zorgde er ook voor dat onze voorbereidingen redelijk twijfelachtig waren. Ik had zelf het plan om meer te gaan lopen en zeker 20-25km te kunnen lopen op een gemakkelijke manier. Uiteindelijk kwam hiervan weinig in huis. Vele kms lopen passen namelijk niet in mijn trainingsschema. Ik werk ondertussen met een nieuwe trainer en mijn trainingen vragen me alle energie die ik heb. Ik train 2x per dag en ik doe CrossFit. Een combinatie van conditie EN kracht. Ik wijd mijn goede conditie ook zeker nog aan het feit dat ik meer dan 10 jaar duursport onder de gordel heb. Met een VO2max van om en bij de 70, scoor ik zeer goed voor een meisje van 37 😉 Natuurlijk zijn er meerdere aspecten waar je geen controle over hebt, zoals je reactie op de hoogte…
Ons plan kon alleen slagen bij SUPER weer. Goede zichtbaarheid, geen kans op regen of onweer, weinig wind… Daarom was het opvolgen van het weerbericht van cruciaal belang. We hadden een window: de eerste 2 weken van juli.
In de loop van de week van 1 juli bleek dat zaterdag wel eens DE ideale dag zou kunnen zijn.
We zijn er klaar voor!
Afreis – vrijdag 4:00
Donderdag werd er finaal beslist… Vrijdag vertrekken, zaterdag klimmen. Er flitsen absoluut vragen door mijn hoofd. Ik ben heel anders getraind dan de rest. Ik doe CROSSFIT, ik sleur met heavy weights, ik doe intervaltraining, ik doe pull ups… ik loop GEEN marathons meer… Maar ik sta scherp… 67.5kg, 15% vetmassa, mijn lichaam is een machine die draait op gedisciplineerd trainen en de best mogelijke benzine. Al bijna 20 jaar doe ik niets anders dan trainen, goed eten, …
Echter de Mont Blanc is een duur inspanning, meer in de lijn van een marathon… Maar ik heb er zin in, en zeker om dit te doen met ons 5.
Mijn ventje gaat ook mee en we trekken met de wagen richting parking Bionnassay. Daar hebben we afgesproken met het hele team en zullen we alles klaarmaken en met de 4x4 wagens verder rijden naar Bellevue om daar de trein te nemen naar onze slaapplek voor vrijdagnacht, de hut van Nid d’Aigle. (op 2360m)
Opstaan om 2u ’s nachts
Klaar voor vertrek om 3u ‘s nachts
Een mini kamertje met 8 bedden maakt het extra speciaal. Na een avond maaltijd in de hut (ik had natuurlijk ook weer mijn eigen eten bij, ik kon het niet riskeren maagklachten te hebben door het eten van “canard met puree” haha) gaan we allen vroeg te bed. De weg is uitgestippeld, de timing tabel is klaar, we weten wanneer welke checkpoints moeten bereikt zijn om op tijd weer beneden te geraken.
Om 2 uur ’s nachts gaat de wekker. Onze zakken staan klaar, we nemen ieder tussen de 6-8 liter water en drank mee, verder voldoende energierepen en gels om de tocht door te komen. We zullen per uur ongeveer 500kcal verbruiken. Te weinig drinken of eten kan fataal zijn voor het al dan niet slagen van onze missie.
Lichtjes in de nacht…
We beginnen onze toch naar boven, allemaal met een lichtje want het is nog pikdonker. Het eerste stuk is licht stijgend en erg rotsachtig. We stappen een stevig tempo en iedereen trapt wel een even op zijn adem 😊 We stijgen van 2360m naar 3170m tot vlak aan de hut Tête Rousse.
Aan het kleine hutje droppen we drank voor de terugweg. Stijgijzers gaan aan en we beginnen aan het eerste steilere stuk in de sneeuw tot aan de Couloir. Dat is een gevaarlijke oversteek waar, door smeltende sneeuw in de zomer, rotsen naar beneden kunnen vallen. Verder is dit smalle padje best ok voor mij, we hangen vast aan een kabel, stel dat je uitglijdt, dan ben je gezekerd.
De Couloir
De Klettersteig - rotswandbeklimming
Dan terug de stijgijzers uit en we beginnen aan de klettersteig. Een steile rotswand waar we naar boven moeten klimmen. Omdat we eigenlijk onervaren klimmers zijn (afgezien van David, Tjoek en Fly), zouden we er in principe voor moeten kiezen om aan te lijnen zodat de ene de andere nog kan redden mocht er zich een val voordoen. Maar omwille van de race tegen de klok, gaat iedereen individueel en niet-aangelijnd. Tjoek en David helpen me op deze steile rotswand naar boven. Eerlijk ben ik er niet gerust in, als ik me mistrap, of ik glijd uit, dan is het over en out.
Angst vreet energie, en dat heb ik gemerkt! Ik geraak zonder problemen boven maar ik heb wel serieuze schrik gehad. Dat geef ik eerlijk toe. Maar ik ben wel trots op mezelf dat ik boven ben geraakt! Overwinning voor mezelf! We komen aan op de Goûter hut (3800m).
We nemen 15’ pauze en trekken onze stijgijzers weer aan. Even bijtanken eten en drinken en GO!
De rotswandbeklimming
Naar de Valot
Daarna gaat het over een hele brede rode piste richting Valot. We vertrekken voor een zwaar conditionele inspanning. Constant naar boven stappen, geen lachertje. Echter voor mij is dit genieten! Veel meer dan de rotswand. Blik op oneindig en gaan, zalig! De zon brandt! Hier komt al lichte hoofdpijn op maar het is heel makkelijk te onderdrukken. We stijgen van 3800m naar 4300m.
De top!!
Na de Valot is er nog maar one way up! De top van de Mont Blanc roept!
Joni heeft last van de hoogte en is erg misselijk en draaierig. Met ons 6 (Tjoek is dan al een eindje verderop) gaan we echt voetje per voetje verder omhoog. Heeft iemand het lastig? Dan stoppen we samen. Want we willen absoluut SAMEN de top bereiken.
Op de smalle kammen is het voor mij weer eerder een mentaal spelletje. Je loopt op een 60cm brede kam met aan beide kanten een afgrond. Als je valt, dan glij je weg. Je hebt een ijsbijl om je af te remmen, that’s it. Op dat moment mag ik hier niet bij stilstaan…
Top Mont Blanc om half 1 ’s middags 4810m
No words needed
Na 9u bereiken we de top. Wat een emotioneel moment 😊 Iets wat we nooit hadden durven denken… we halen ALLEMAAL SAMEN de top… SAMEN als TEAM! Iedereen had wel een minder momentje in de beklimming en het leuke is dat we mekaar erdoor hebben kunnen trekken. Op de top maken we wat foto’s en genieten we van het prachtige uitzicht. Absoluut de MAX! UNIEK! Ik maak een paar telefoontjes, want ook mijn ventje is blij dat we er geraakt zijn!
Na even bijtanken, eten en drinken rest ons enkel nog de afdaling… We weten allemaal dat dit nog een serieuze inspanning zal worden.
De afdaling…
Zeger krijgt het heel lastig in de afdaling naar de Goûter. Hoofdpijn en misselijkheid. Ikzelf heb er ook erg last van. De rode piste die zo chill voelde in de beklimming is nu een hel. Mijn hoofd barst uit elkaar, ik sta wankel en kan me amper concentreren. Op dat moment denk ik al aan de rotswand die ik opnieuw naar beneden moet straks.
Voetje voor voetje geraak ik ook aan de Goûter. Ik zet me neer, maar weet dat we bijna meteen weer moeten vertrekken om onze deadlines te halen. Ik probeer iets te eten, maar ik heb eerder het gevoel dat ik moet overgeven. Fly stelt me gerust, eens we onder 3000m zijn, zal dat beter worden! We vertrekken. Omdat ik sta te beven op mijn benen, blijft Fly heel de weg tot aan de gevaarlijke oversteek van de Couloir achter mij. Hij zekert me. Uiteindelijk blijkt dat niet echt nodig te zijn geweest maar toch gaf het me een beter gevoel. De schrik om te vallen, zeker als je niet meer 100% focus bent, was groot. Ik moet mezelf in de afdaling wel 10x overtuigen om door te gaan. Uiteraard heb je geen alternatief! De ontlading op het moment dat het me toch gelukt is, is wel groot. OEF! Ik zeg het nog eens, angst is een raar beestje en een heel slechte raadgever… ik WEET dat… Ik was al blij dat ook de jongens de afdaling best wel pittig vonden en ook af en toe schrik hadden 😊
We steken terug de Couloir over. Doordat het zo fel aan het dooien is, vallen de stenen constant naar beneden. Er komt er zelfs eentje vlak aan mij voorbij.
Eens dit stuk voorbij (we zitten dan weer op 3340m) is het afdalen naar de hut Nid d’Aigle waar we deze ochtend vertrokken. We zijn dan al 16 uur aan het stappen, ongelooflijk. De jongens helpen me hier ook weer super goed door in het laatste stuk mijn rugzak te dragen. Dat maakt het afdalen bij het laatste rotsachtig stuk een heel pak gemakkelijker. Mijn hoofdpijn is ondertussen ook gelukkig een heel pak geminderd.
Het is al half 10 wanneer we eindelijk weer aan Nid d’Aigle aankomen. Mijn ventje staat te wachten met de rest van onze bagage. IEDEREEN is doodmoe.
Addertje onder het gras, we moeten nu nog te voet naar onze wagens, die staan 4.5 km verder naar beneden. We moeten langs het treinspoor tot in Bellevue op 1800m. Er rijden namelijk geen treinen meer… Wat een hel 😊 die laatste 60’ stappen tot aan de auto, weer in het donker is voor iedereen een marteling (zelfs voor mijn ventje haha).
Na 19,5 uur komen aan bij de auto’s. En kunnen we eindelijk onze rit maken naar het hotel, enkele kms verderop.
Vrienden voor het leven!
Ik kan moeilijk beschrijven hoe zwaar deze dag was… Fly zei voor we begonnen, dit wordt Kamp Waes op 1 dag… wel hij had gelijk. De combinatie van vermoeidheid, hoogteziekte en angst was zwaarder dan ik dacht! Misschien goed dat ik niet op voorhand wist wat me te wachten stond 😊. Raar om te zeggen, maar het was ook genieten, vrienden voor het leven!
Ik kan het niet beter verwoorden, als hoe Fly het verwoord heeft:
Precies een jaar geleden eindigde het filmen van onze zoektocht naar de SF-mentaliteit bij gewone burgers; Kamp Waes. Dit weekend hebben de 5 overlevenden van Kamp Waes opnieuw bewezen dat ze allesbehalve gewoon waren. Ze beklommen de Mont Blanc in één dag waarvan 4 van de 5 zonder enige ervaring in de bergen. Ze begonnen aan de Nid d'aigle, klommen in 9 uur naar de top en daalden daarna af naar Bellevue. Een fysieke en mentale inspanning van 19,5 uur met in totaal 6300 hoogtemeters.
Kamp Waes was een succes op vlak van kijkcijfers, maar het echte succes ligt in de band en vriendschap die de 5 survivors ontwikkelden. Het is het bewijs van de efficiëntie van ons SF-selectieproces. Het identificeert de SF-mentaliteit en smeedt een onbreekbaar kameraadschap.
Heel gek, maar het gevoel dat ik had na Kamp Waes, het idee van, wat er ook op me afkomt, goed of slecht, ik kan het aan… Dat gevoel heb ik nu weer. Ik weet zeker dat wij met ons 5 absoluut het beste in elkaar naar boven brengen en dat is iets om te koesteren!