Aflevering 5: Tactische fase, eyes on target

Aflevering 5

Een berichtje naar thuis

De avond na het vertrek van Ouzy vallen we als een blok in slaap. We krijgen ook een beetje slaap, 6 uur wel te verstaan. Als Fly ons wakker maakt mogen we 1 voor 1 naar de osteopaat, die checkt hoe ons lijf voelt. Eigenlijk voel ik me best ok. Ik denk dat ik al wel wat ben afgevallen, maar verder voelt alles best in orde. Ook mijn blaren worden nog eens goed verzorgd.

We krijgen eindelijk ook een ontbijt. Muesli, brood, choco, … KOFFIE alles smaakt!!

Dan krijgen we de mogelijkheid om een video-bericht te sturen naar het thuisfront. Weet je, bij alle prestaties die ik tot heden verwezenlijkt heb, stond Jürgen wel aan de zijlijn. Hij IS mijn eerste klankbord, hij is mijn steunpilaar! En dan zit je daar 5 dagen, in het avontuur van je leven… We hadden absoluut geen tijd om na te denken over het thuisfront. Tot Tom zei, jullie mogen een bericht opnemen voor het thuisfront… Dat maakte bij mij wel iets los! JA ik wilde vertellen dat ik mij nog altijd staande hield! Zoals ik beloofd had, zowel aan hem, als aan mijn ouders als aan Manou. IK STOP NIET, en ik ga door, ik geef niet op!

Ik deel mijn video hieronder, de volledige versie (bijna zoals het op TV te zien is…). Dat is wie ik ben, een vechter met een klein hartje! Na dat moment was het nog eens te meer game on! Ik zou blijven knallen! Don’t try to stop me!

(Jürgen weet op dat moment nog altijd niet waar ik zit… ook voor hem heftig om te zien, want hij krijgt het filmpje via mail en ziet en hoort me voor het eerst weer na 5 dagen)

Eyes on target

Een nieuwe fase in Kamp Waes. De tactische fase. (Xander schrijft over de verschillende fases een leuk stukje op zijn blog) Heel de voormiddag krijgen we les over het effectief voorbereiden van een missie. David is team-leader van onze eerste missie: observatie van een gebouw. Fly en Stijn helpen ons met het opzetten van onze missie: hoe een target benaderen, hoe ontsnappingsroutes opzetten, wat als je gezien wordt, hoe communiceren met je collega’s enzovoort… Heel veel info op korte tijd!

En dan is het zover. Zeger en ik moeten in OP1 (observatiepunt zoals besproken tijdens onze voorbereidingen), erg kort bij het te observeren gebouw. Vanuit een centraal punt vertrekken wij samen met Stijn (die ons zal begeleiden voor de missie) naar onze afgesproken plek waar we de vijand gaan observeren. Ongezien tot op onze locatie komen was al niet simpel. We geraken tot vlakbij… Super spannend.

Plots krijgen we in de radio het nieuws dat de OP waar Xander en Aaron zitten onderschept is en dat wij zo snel mogelijk terug moeten naar de LUP (de verzamelplaats). Echter, plots blijkt dat ook wij gezien zijn en in no time staan ze met een geweer voor onze neus. Zeger en ik kijken elkaar aan en denken van fuck wat nu… Het op een lopen zetten had gekund, maar dan had ik materiaal moeten laten liggen. Mochten we schieten? We denken te lang na en blijven verstijfd liggen. Stijn helpt ons en legt uit dat we moeten terugtrekken op een veilige manier. We lopen terug zoals we geleerd hebben…

OP2: Debbie en Zeger, OP1: Xander en Aaron

Eens terug verzameld op de LUP gaan we terug de unimog. Nog niet naar Basecamp… Dan volgt een heel lange namiddag vol training. (dit is niet te zien in de aflevering).

(Nota: ik krijg van Fly een Buff om op mijn hoofd te zetten… Fly zijn woorden: “met je witte haar verraad je je collega’s en ben je een gevaar voor je team” oeps haha, misschien toch beter roos haar dan? 😊)

Met een mutsje voor mijn witte haar!

We wandelen door de bospaden en wegen. Van Stijn en Bush moeten we in formatie wandelen en constant de omgeving screenen. Afhankelijk van je plek in de groep (vooraan – midden – achteraan) heb je een andere taak en een andere “zone” om je aandacht op te houden. We doen dit FULL gear (dwz, rugzak, kogelvrije vest, munitie, geweer). Constant krijgen we oefeningen. Er poppen metalen platen op langs de weg (silouetten) “CONTACT FRONT” – die moeten we dan neerschieten en iedereen moet in defence houding gaan zitten (op 1 knie). Dan bij het bevel “PULL BACK” gaan we zoals geleerd terug achteruit, achteraan aansluiten opnieuw in defence en op een veilige manier met heel het team terug. Elkaar beschermen en dekking geven. Makkelijker gezegd dan gedaan en na enkele uren zijn we uitgeput.

Het gaat nog verder… “MAN DOWN”

Wanneer één van je teamleden beschoten is, moet je eerste hulp toedienen en zorgen dat ook hij veilig mee kan terugtrekken. Zowel fysiek als mentaal (kopke erbij houden) zijn we kapot. Na enkele uren zweten denken we dat we terug naar de unimog mogen om naar Basecamp te gaan. Deze rijdt echter NET voor onze neus weg (te laat!) en we mogen de laatste 4km nog naar Camp stappen. We moeten constant focused zijn en alert blijven, want op elk moment, op elk kruispunt, uit elk weggetje, kan er een vijand uit een verborgen hoek opduiken. Mijn hartslag is hoog... ik ben echt nerveus... Uiteindelijk zijn we blij als we aankomen op Basecamp (By the way, ondertussen is hat al pikkedonker).

This is the real deal! Mijn respect voor SF groeit met de minuut…

De evaluatie - peerrapport

Onze evaluatie begint met het beoordelen van elkaar. Dit zou nu nog volledig anoniem gebeuren. Met wie wil je wel en met wie wil je niet naar de oorlog? Ik hoef weinig na te denken over mijn antwoorden…

Goh, mijn evaluatie door SF… Als ik zeg dat de woorden van Fly en de mannen mij 200% boost gaven om door te gaan, dan is dat niet gelogen. Met een bang hartje stap ik de tent binnen. Eens op de stoel krijg ik enkele vragen voorgeschoteld. Waarom Kamp Waes? Hoe voel je je in de groep? Heb je gedacht aan opgeven?

Alles verloopt heel goed en ik krijg van iedereen 200% respect. Dat ik als vrouw zijnde mijn mannetje sta, is ook hen niet ontgaan. Voel je je anders dan de mannen? ABSOLUUT niet, ik ben echt “one of the guys”. Die gasten zitten in mijn hart, zelfs na die paar dagen, ik ga ervoor door een vuur.

Fly noemt me zelfs het alphamannetje (of is het vrouwtje? :-) … mooiste compliment dat ik kon krijgen! Ik keer tevreden terug naar onze tent en heb veel zin in wat nog moet komen!

Ik ga met een goed gevoel slapen…

Mijn smile zegt genoeg…

Op naar dag 6, waar na de evaluatie Mathieu de leiding zal krijgen om zich te bewijzen, met als Adjunct Aaron. Mathieu is een crème van een gast, absolute topper maar hij heeft het vooral moeilijk om leiding te geven. Aaron daarintegen “overruled” en is soms iets té aanwezig. Beide krijgen hun kans om zich te bewijzen! Het wordt een moeilijke dag!

SLAAPTOTAAL EINDE DAG 5: 12u